Tür: Deneme
Yazar: Yılmaz ÇANDIR
Yeniliklere alışmak kadar zor
Yeni insanlarla
kaynaşmak.
Ah dostlarım!
Bu diyardan gittiniz ama
Benim ruhumu da, yüreğimi de götürdünüz.
N’olurdu
Bedenimi de götürseydiniz kendinizle
birlikte.
Hayat bu!
N’aparsınız ki Allah cc dilemeden siz hiçbir şey
yapamıyorsunuz.
Geleceği bilemiyorsunuz.
Allah cc en iyisini bilir, diyorsunuz
Ve tevekkül ediyorsunuz.
Çoğu zaman da şükrediyorsunuz sonradan,
Çok şükür benim istediğim olmamış,
Allah cc bizim geleceğimizi kollamış.
Ama biz sabredememişiz,
Hükme rıza göstermemişiz.
Acele etmişiz.
Çok şükür benim istediğim olmamış.
Evet!
Tüm bunları biliyorum ama yine de,
Yine de
Ayrılıklara dayanamıyorum.
Her ayrılıkta,
Her vedada,
Her ufukta kayboluşta,
Sürekli hüzünleri kovalıyorum,
Ayrılıklara matemler sıralıyorum.
Buna fıtrat mı dersiniz?
Yaratılıştan gelen huyu bu, çocukken de böyleydi mi
dersiniz?
E kırkına varıyorsun, değiştir kendini mi dersiniz?
Sahi ne dersiniz?
Sizi bilemem ama,
İnsan yüreğinden geçen duygularla davranmalı.
Aklıyla duygularının önüne barajlar kurmamalı.
Çünkü gün geliyor ve barajlar bir bir yıkılıyor.
Bütün çizilen sınırlar sonunda sular altında
kalıyor.
İnsan, aklını boğan kırık duygularda mahpus oluveriyor.
Ne yapmalı peki insan?
Allah’a cc sığınmalı…
Bir bir giden dostların ardından ağlamalı.
Daha sonra da;
Yalnızlığa, sessizliğe yol almalı,
Yeni insanlarla değil,
Ancak ölünce elinden düşecek
Tertemiz kalemiyle dost olmalı,
Kelimelerle sonsuz bir arkadaşlık kurmalı
Ve sadece kelimeler yardımıyla tanıştığı,
Bedenen hiç görmediği
Tertemiz, duygu yüklü okurlarla dost olmalı.
Vesselam.
